به گزارش تابناک باتو – تحقیقات جدید نشان می دهد سگ های ساکن در منطقه چرنوبیل پس از فاجعه سال 1986 تکامل ژنتیکی سریعی را تجربه کردند.
این سگ ها که از نوادگان سگ هایی هستند که پس از انفجار هسته ای توسط صاحبانشان در منطقه رها شدند، دارای ویژگی های ژنتیکی متفاوتی هستند که آنها را از دیگر سگ های دنیا متمایز می کند.
یک مطالعه جدید نمونه خون سگ‌هایی را که در منطقه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل و مناطق اطراف آن پرسه می‌زدند، تجزیه و تحلیل کرد.
نتایج نشان داد که سگ های نزدیک به محل انفجار هسته ای تغییرات ژنتیکی داشتند که به نظر می رسید از نظر ژنتیکی با سگ های مناطق دیگر متفاوت است.
“من فکر می کنم مهم ترین چیز در مورد این مطالعه این است که ما توانستیم گروهی از سگ ها را شناسایی کنیم که در نزدیکی راکتور زندگی می کنند و می توانیم آنها را از سگ های دیگر در جهان فقط بر اساس ویژگی های ژنتیکی آنها تشخیص داده و تشخیص دهیم.”
اگرچه تأثیر مستقیم این تفاوت‌های ژنتیکی بر سلامت و ویژگی‌های سگ‌ها مشخص نشده است، اما این سگ‌ها تنها موجوداتی نیستند که از زمان حادثه چرنوبیل دستخوش تغییرات ژنتیکی شده‌اند.
مطالعات دیگر نشان داده است که گرگ های این منطقه به سرطان مقاوم شده اند و رنگ قورباغه های درختی در این منطقه نسبت به همتایان خود در مناطق غیر پرتوزا تیره تر است که ممکن است به دلیل سازگاری با محیط و کاهش اثرات منفی تشعشعات با افزایش باشد. سطح ملانین
تابش ممکن است علت اصلی این جهش های ژنتیکی باشد. تشعشعات می توانند به جهش های ژنتیکی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند کمک کند و موجوداتی که نمی توانند خود را با اثرات تشعشع تطبیق دهند می توانند از بین بروند و جمعیت هایی را که توانایی سازگاری بهتری دارند باقی بگذارند.
مطالعه دیگری در سال 2020. بر روی گونه‌ای از میگوی آبزی در دریاچه‌های چرنوبیل نشان داد که تنوع ژنتیکی در دریاچه‌هایی با سطوح بالاتر تشعشع بیشتر است.
واضح است که تغییرات ژنتیکی در سگ های چرنوبیل سرعت سازگاری تکاملی را نشان می دهد. این میزان سازگاری زمانی اتفاق می افتد که جمعیت حیوانات در معرض تغییرات عمده محیطی قرار می گیرند.
